Rezzan Şengül ve yeğeni Lina Ezo’nun telefon görüşmesi
şu şekildedir:
Lina Ezo:
Dayıcığım, sen oradayken kendini nasıl hissediyorsun?
Yani orada mutlu musun, orada keyfin yerinde mi?
Rezzan Şengül:
Tatlım burada bir kere direndiğim için moralim çok iyi,
keyfim çok yerinde. Ama tabi birçok hakkımız kısıtlandığı için de çok da
öfkeliyim. Sonuçta sizden ayrıyım ve bu da hiç hakkettiğimiz bir şey değil.
Yaptığımız güzel şeylerin -nedir o güzel şeyler?- halkın
sesine ses olmak, fabrika önlerinde direnen işçilerin sesine ses olmak, depremzede
halkıyla birlikte olduğumuz için, onlara nefes olabildiğimiz için, onların
bulundukları sorunlara karşı çözümler ürettiğimiz için, halkın yoksulluğunu
dile getirdiğimiz için aslında biz bugün buradayız.
Ve bunun için de yaptığımız bütün halk için sanat
pratiğimiz cezalandırılmak isteniyor aslında.
Biz de buna karşı, yaptığımız devrimci sanatçılığın
cezalandırılamayacağını ve suç olmadığını dile getiriyoruz. Halk için sanat
yapmak büyük bir onurdur ve biz bu onurla direnmeye devam ediyoruz.
Nazım Hikmetler, Yılmaz Güneyler, daha önce bu
hapishanelerde Ahmed Arifler, Enver Gökçeler, bu ülkenin onurlu aydınları, daha
önce bu hapishanelerde tanıştılar. Tecritle ilk tanışan bizler değiliz, ama
bugünkü kuşatma, tecrit kuşatması en üst seviyeye ulaştı. Ve biz bu kuşatmaya
karşı yapılabilecek en iyi şeyin yine direnmek olduğunu söylüyoruz.
Direnerek kazanacağız tüm haklarımızı. Bunu sonuna kadar
inanıyoruz, halkımızın yanımızda olduğuna da inanıyoruz, çok eminiz, bunu her
an görebiliyoruz.
Yüreğimiz her daim onlarla. İstedikleri kadar büyük
duvarlar örsünler, bizi asla halkımızdan, mücadelemizden, inancımızdan,
değerlerimize olan bağlılığımızdan asla koparamayacaklar.
Helin ve İbrahim'in yürüdüğü yolda yürümeye devam
ediyoruz.
Kazanacağız! Mutlaka Kazanacağız!
Zafer Bizim Olacak diyorum!